Αυτό το δράμα φρίκης και αγωνίας που δημιουργήθηκε από Netflix σκούπισε τα σημαντικότερα διαγράμματα ακριβώς σε μερικές εβδομάδες μετά από τον αερισμό του στις 17 Σεπτεμβρίου. Όχι μόνο έφθασε στην κορυφή της σφαιρικής τηλεοπτικής σειράς ροής, αλλά και η δημοτικότητα της κοινής γνώμης συνέχισε να αυξάνεται, και τα περιφερειακά παράγωγα προϊόντα πωλούσαν καλά. Αφορούσε ότι το θέμα συνεχίζει να ζυμώνομαει. Το Netflix CEO TED Sarandos είπε ότι η επίδειξη έχει γίνει το υψηλός-εκτιμημένο μη-αγγλικό αρχικό δράμα της πλατφόρμας, και αναμένεται ακόμη και για να κερδίσει την υψηλός-εκτιμημένη δάφνη στην ιστορία Netflix.

Η ιστορία του «παιχνιδιού καλαμαριών» δεν είναι νέα και παράξενη. Μια ομάδα περιθωριοποιημένων ανθρώπων με τα χρέη και η απογοήτευση δελεάζονται σε ένα αιμοδιψές παιχνίδι. Το επίδομα παιχνιδιών προετοιμάζεται σε 100 εκατομμύρια που κερδίζονται ανά άτομο, και 456 συμμετέχοντες πρέπει να περάσουν έξι επίπεδα όπως ένας, δύο, τρεις ξύλινοι άνθρωποι, και το παιχνίδι καλαμαριών. Μπορείτε να εισαγάγετε το επόμενο γύρο του παιχνιδιού εάν περνάτε το επίπεδο επιτυχώς. Εάν αποτύχετε, θα πυροβοληθείτε άμεσα, και το χρηματικό έπαθλο θα ρεύσει αυτόματα στη λίμνη βραβείων του νικητή. Ο τελικός νικητής θα λάβει ένα τεράστιο επίδομα 45,6 δισεκατομμυρίων που κερδίζονται (περίπου 245 εκατομμύρια yuan).

Το θέμα παιχνιδιών επιβίωσης Royale μάχης, έχει ερμηνευθεί από πολλές προφορικές εργασίες πριν από, συμπεριλαμβανομένων «των παιχνιδιών πείνας», «μάχη Royale», «Alice στο έδαφος των νεκρών» και ούτω καθεξής. Γιατί μπορεί το «παιχνίδι καλαμαριών» να σπάσει το πολιτιστικό εμπόδιο και να γίνει ένα σφαιρικό χτύπημα;

Η περίπλοκη παραγωγή είναι φυσικά η πιό βασική. Η ομάδα παραγωγής που οδηγείται αυτό από το ήχο καμπάνας Hyuk διευθυντή Huang «του φούρνου» σαφώς καταλαβαίνει. Οι διακυμάνσεις της πλοκής, του χαλαρωμένου αφηγηματικού ρυθμού, της τέλειας ερμηνείας των ισχυρών δραστών, κ.λπ., όλα εξασφαλίζουν την πλούσια και συναρπαστική οπτική απόλαυση του ακροατηρίου.

Αυτό που είναι μοναδικό είναι ότι τα όρη του παιχνιδιού της ζωής και του θανάτου στο παιχνίδι είναι πολύ απλά. Εάν σκάβει για την καραμέλα, τη σύγκρουση, τα μάρμαρα παιχνιδιού και τα πηδώντας δαχτυλίδια καλαμαριών, είναι παιχνίδια όλων των αρχαίων παιδιών χωρίς εγκέφαλος-κάψιμο. Μπορεί να ξυπνήσει τη νοσταλγία του ακροατηρίου, να εισαγάγει γρήγορα την πλοκή, αλλά δεν θα παρεκκλίνει από την εστίαση, έτσι ώστε η καθεμία η προσοχή διατηρείται πάντα ο ίδιος στο χαρακτήρα παρά το παιχνίδι.

Η ρύθμιση χαρακτήρα είναι ένα άλλο κυριώτερο σημείο. Αντίθετα από τις προηγούμενες εργασίες μάχης royale που χρησιμοποίησαν τους εφήβους ως πρωταγωνιστές, οι χαρακτήρες στο «παιχνίδι καλαμαριών» είναι κυρίως και μέσης ηλικίας νέοι που περιθωριοποιούνται στην κοινωνία. Αν και είναι και οι δύο στο κατώτατο σημείο της κοινωνίας, «η λεπτομέρειά τους» είναι διαφορετική. Παίζοντας και ματαιωμένα άτομα που έχουν υποστεί τις προσωρινές απολύσεις, κοινωνικά elites που έχουν αποτύχει στην επένδυση, ξένοι εργάτες που έχουν συμπιεστεί από τους black-hearted προϊσταμένους, και οι αποστάτες που έχουν εξαπατηθεί από τους μεσάζοντες… όλα τα είδη ανθρώπων έχουν αναγκαστεί στην τελευταία γωνία από τη μοίρα. Αυτό θα διευρύνει αναμφισβήτητα το ακροατήριο «παιχνιδιού καλαμαριών» στην απώτατη έκταση. Ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή, ο κοινωνικός ανταγωνισμός γίνεται όλο και περισσότερο άγριος, το πολιτικό χρέος βρίσκεται σε άνοδο, και η ξαφνική νέα επιδημία πνευμονίας κορωνών έχει φέρει τις διάφορες αβεβαιότητες, και η πίεση επιβίωσης του ευρέος κοινού συνεχίζει να αυξάνεται. Αυτή τη στιγμή, ο σχεδιασμός τους στη σκηνή στο παιχνίδι, που αντιμετωπίζει τον πόνο και την προσπάθεια των ανθρώπων στο κατώτατο σημείο, μπορεί περισσότερο να ξυπνήσει τη συμπόνοια, το φόβο και την αντήχηση του ακροατηρίου.

Κατόπιν επιστρέφω στο αιώνιο και κοινό θέμα των χρημάτων και της ηθικής. Κάθε επεισόδιο του «παιχνιδιού καλαμαριών» βασανίζει συνεχώς την ανθρωπότητα.

Ζωή και χρήματα, οι οποίες είναι περισσότερος σημαντικός; Είδαμε ότι αυτό το αιματηρό παιχνίδι αναστάλη μιά φορά. Ο φόβος νίκησε την πλεονεξία, και οι συμμετέχοντες εγκατέλειψαν το παιχνίδι με την ψηφοφορία. Εντούτοις, η σκληρότητα της πραγματικής ζωής είναι τουλάχιστον το ίδιο το παιχνίδι. Μετά από διάφορες ανταλλαγές, οι περισσότεροι συμμετέχοντες επέστρεψαν τελικά στο χώρο της ζωής και του θανάτου. Αυτό είναι ένα σκληρό αλήθεια-γιατί οι άνθρωποι στις απελπισμένη καταστάσεις, τη ζωή και τα χρήματα συνδυάζονται πλήρως και αδιάσπαστος.

Ομοίως, τα όρια μεταξύ της συγκίνησης και του λόγου, το καλό και το κακό, δεν είναι σαφή. Στο «παιχνίδι καλαμαριών», μερικές φορές πρέπει να εκφράσετε την ευγένεια στους ανθρώπους γύρω από σας και να βρείτε τους συμμάχους για να διατηρήσετε τη συνοχή για να υπερνικήσετε την κρίση. Αλλά μερικές φορές οι σύμμαχοι μπορούν ξαφνικά να γίνουν οι εχθροί σας, και μπορείτε μόνο να επιζήσετε με τη δολοφονία του αντιπάλου. Όταν οι κανόνες του πολιτισμού, το παιχνίδι εκθέτει το κακό του εγωισμού και της πλεονεξίας στη ανθρώπινη φύση, και κάνει επίσης τους ανθρώπους να δουν τον οίκτο, την αγάπη και την ευγένεια που υιοθετούνται. Η αναθεώρηση του «Süddeutsche Zeitung» είπε ότι κάθε επιλογή που γίνεται εδώ με το ακροατήριο, «εσείς θα συνεχίσει, εάν ήμουν αυτοί, τι εγώ;»

Το πιό ειρωνικό πράγμα είναι ότι όταν πλησιάζει το παιχνίδι στο τέλος του, ο καθένας διαπιστώνει ότι αυτό το παιχνίδι επιβίωσης όπου οι άνθρωποι της ίδιας κατηγορίας παλεύουν ο ένας τον άλλον είναι ακριβώς ένα εργαλείο για τους πλουσίους για να επιδιώξει τον ενθουσιασμό του παιχνιδιού, παρόμοιο με έναν αγώνα αλόγων. Ο διοργανωτής επίσης αληθοφανώς είπε στους συμμετέχοντες, «όλοι εκείνοι που συμμετέχουν στο παιχνίδι είναι ίσοι. Αυτό είναι επειδή θέλουμε να δώσουμε τους ανθρώπους που θεραπεύονται άδικα και κάνονται διακρίσεις στον εξωτερικό κόσμο μια τελευταία ευκαιρία να κερδίσουν το θεμιτό ανταγωνισμό.»

Ο θεατής είναι πολύ αντιφατικός. Στο τέλος, ο αρσενικός πρωταγωνιστής που λέεται στο άλλο τέλος του τηλεφώνου σκληρά, «δεν είμαστε άλογα, είμαστε άνθρωποι!» Φαίνεται ότι οι άνθρωποι βλέπουν την ελπίδα της αντίστασης αλλά στο περιβάλλον όπου η διαφορά μεταξύ του πλούσιου και των φτωχών διευρύνει και η κοινωνική αδικία είναι παντού, αυτή η πρόταση είναι πλήρης της αμφιβολίας και της αδυναμίας.

Ίσως αυτό είναι ακριβώς αυτό που ο ήχος καμπάνας Hyuk διευθυντή Huang σκόπευε. Σε μια συνέντευξη, είπε: «Τι θέλω να γράψω είναι ένας μύθος για τη σύγχρονη κεφαλαιοκρατική κοινωνία.»